Piet Romeijn en de arbitrale onbenul

Toen Piet Romeijn in 1962 de kans kreeg om voor Feyenoord te tekenen, hoefde de rechtsback van SVV niet lang na te denken. “Ik kon ook naar Sparta, PSV en GVAV, maar toen ik hoorde dat Feyenoord mij wilde hebben, was het snel geregeld,” aldus de Schiedammer. “Het grote Feyenoord, daar wilde ik heen. Dat was mijn wens. Ik kwam als opvolger van Gerard Kerkum en heb eerst nog een seizoen in het tweede gespeeld. Daarna kwam ik erin en ben ik er eigenlijk nooit meer uitgegaan.”

In december 1969 had Romeijn inmiddels een indrukwekkend CV bij elkaar gespeeld. Niet alleen had hij deel uitgemaakt van het team dat in 1965, als eerste in de Nederlandse voetbalgeschiedenis, de dubbel had weten te winnen, maar in 1969 had hij dat indrukwekkende staaltje nog eens herhaald. Ook had hij zijn debuut gemaakt in het Nederlands elftal en vier interlands gespeeld.

Over Feyenoord gesproken...

Kees van Wonderen over de populariteit van Feyenoord:

“Voorafgaand aan de kampioenswedstrijd in 1999 reed ik vanuit mijn woonplaats Utrecht naar De Kuip. Onderweg zag ik bij elk benzinestation mensen met Feyenoord-vlaggen en -sjaals.”

(Feyenoord Magazine, 10e jaargang, nummer 7, februari 2017, p.36)

Feyenoord in beeld...

1967: Willem van Hanegem lost een schot tegen FC Utrecht.

(Nationaal Archief/Anefo, Fotograaf: Rob Mieremet, CC0)

Over Feyenoord gesproken...

Franz Hasil over zijn vertrek bij Feyenoord:

“Ik had hier nooit weg moeten gaan. In 1973 kon ik voor drie seizoenen bijtekenen. Ik deed het niet, zag er niets in de kinderen elke dag van Rotterdam naar de internationale school in Den Haag te brengen. Het werd terug naar Oostenrijk. Terug naar huis zou je zeggen, maar het was de grootste fout die ik ooit gemaakt heb. Bij Feyenoord zat ik op de top van mijn leven. Ik had Rotterdammer moeten worden.”

Bron: Feyenoord Magazine, 11e jaargang, Nummer 4, November 2017, p.24

Creatief communiceren met Rob Jacobs

Je hebt het als trainer van Feyenoord niet altijd even makkelijk. Zeker niet als de club onder druk staat vanwege tegenvallende prestaties. Los van alle ideeën en verwachtingen die de buitenwereld koestert, krijg je dan ook binnen de club vaak te maken met allerlei mensen die willen dat je zaken anders aanpakt. Zelfs iets dat toch echt puur de taak van een trainer lijkt, zoals het maken van een opstelling, is in zo'n situatie niet onproblematisch. Welke beslissing je ook neemt, er is altijd wel iemand die het er niet mee eens is. Zijn het niet spelers die buiten de boot vallen, dan is er wel een voorzitter of technisch directeur, die het beter denkt te weten.

Rob Jacobs had als trainer van Feyenoord zo zijn eigen manier om met dat soort situaties om te gaan. Jacobs had al het nodige meegemaakt als trainer. Hij had zich met Excelsior vier seizoenen lang in de Eredivisie weten te handhaven en met Roda JC de finale van de KNVB-beker weten te bereiken. Ook de keerzijde van de medaille had hij ervaren, toen hij bij FC Groningen tijdens een teleurstellend seizoen ontslagen werd. Het soort druk waar Jacobs bij Feyenoord mee te maken kreeg was echter van een geheel andere orde.

Over Feyenoord gesproken...

Henk van der Bijl over zijn reputatie als showkeeper:

“Ze zeiden: Henk Bijl, dat is een showkeeper. Niet dat ik daar boos om werd hoor, maar dat was gewoon niet waar. Je denkt toch niet dat een keeper ook maar de tijd heeft om te denken: "Nou ga ik eens mooi naar die bal toe"? Dat was gewoon mijn stijl van keepen.”

Bron: Het Vrije Volk, 17 april 1973, p.9

Feyenoord in beeld...

Februari 1969: Ove Kindvall passeert ADO-doelman Ton Thie

Bron: Nationaal Archief/Anefo, Fotograaf: Jac. de Nijs, CC0

Over Feyenoord gesproken...

Eddy Pieters Graafland over zijn keuze voor Feyenoord:

“Bij Feyenoord kwam ik in een elftal dat het mooiste voetbal speelde dat ooit in Nederland te zien was geweest. Wim Landman, keeper van SHS, zei daarover na een 1-5 nederlaag: 'Dit is geen voetbal, maar hogere wiskunde'. Met dat voetbal werden we vier maal kampioen en wonnen we twee keer de dubbel.”

Bron: Hand in Hand, juni 2020,

Als de maat vol is...

De toekomst lachte Wim Rijsbergen toe in de zomer van 1974. In zijn tweede seizoen als basisspeler had de tweeëntwintigjarige verdediger met Feyenoord de UEFA Cup en het landskampioenschap gewonnen. Zijn sterke spel voor de Stadionclub had hem, als klap op de vuurpijl, een plek in het Nederlands Elftal opgeleverd dat in Duitsland met fantastisch spel de finale van het Wereldkampioenschap Voetbal bereikte. Topclubs meldden zich voor het talent.

Wat hij niet kon voorzien was dat die zomer, achteraf bezien, het hoogwaterpunt van zijn carrière zou blijken. Rijsbergen: “In 1974 hadden we een mooi seizoen, maar eigenlijk werd het hier steeds minder. Op het veld deden we ons best, maar zoiets moet van twee kanten komen. Feyenoord was te zuinig, het management zorgde niet voor een selectie waarmee je kon strijden. De club wilde jarenlang voor een briefkaart op de eerste rij zitten.”

Over Feyenoord gesproken...

Tonny Vilhena over Dirk Kuyt:

“Toen mijn moeder overleed, stond Dirk nog dezelfde dag bij ons voor de deur. Dat ook zo'n grote speler met je meeleeft en zijn emoties durft te tonen vond ik mooi. Het gaf me ook kracht. Dirk heeft hetzelfde meegemaakt, toen zijn vader overleed. Hij heeft daar toen met me over gepraat. Wat hij toen voelde, waar hij toen iets aan had. Daar heeft hij me toen rustig mee gekregen en daar ben ik erg blij mee.”

Bron: Feyenoord Magazine, Juni 2018