Het koopje reduceert de recordaankoop tot miskoop

Deze zomer moet Feyenoord weer eens ouderwets op de kleintjes letten. In 2003 liet Feyenoord het juist breed hangen op de transfermarkt. Elf doelpunten in de Servisch-Montenegrijnse competitie en een reputatie als talent waren voor de clubleiding genoeg om in juli van dat jaar een recordbedrag van 7 miljoen euro neer te tellen voor de Serviër Danko Lazović. De nog maar net 20-jarige spits mocht bij Feyenoord de met een ruzie over geld naar het Turkse Fenerbahçe vertrokken Pierre van Hooijdonk gaan doen vergeten.

Wellicht was men vergeten dat een paar maanden eerder, in de persoon van de ook nog maar 22-jarige Dirk Kuijt, al een spits was vastgelegd als opvolger voor Van Hooijdonk (van wie het vertrek alom verwacht werd). Of misschien vond men een koopje van 1 miljoen euro een onvoldoende groot gebaar om onvrede onder de fans over het vertrek van Van Hooijdonk weg te nemen. Ook al had dat koopje dat seizoen twintig eredivisiegoals voor FC Utrecht gescoord en was hij man of the match geweest in een bekerfinale waarin hij met zijn club de vloer had aangeveegd met Feyenoord.

De wereldgoal en de kortsluiting

Dat Henk Vos niet de meest populaire Feyenoorder aller tijden was, mag een understatement heten. De man van de witte schoenen tegen Borussia Mönchengladbach en de uitspraak dat hij lachte om fans die kritiek op hem hadden, omdat die toch alleen maar jaloers waren dat hij zoveel geld verdiende, terwijl zij achter de lopende band stonden, was zo impopulair dat aanvoerder Ronald Koeman zich val ellende ooit geroepen voelde om supporters in een open brief op te roepen tot steun voor Vos.

Er was echter een moment dat het er serieus op leek dat alles misschien toch nog goed zou kunnen gaan komen tussen Vos en Het Legioen. Om precies te zijn, was dat op een augustusavond in 1997, toen Feyenoord het, in de jacht op deelname aan de Champions League, opnam tegen het Finse FC Jazz en met een 3-1 voorsprong de kleedkamer mocht gaan opzoeken. Met dank aan: Henk Vos.

Het symbool van een falend jeugdbeleid

Anthony Lurlings debuut in de eredivisie was indrukwekkend. Hij scoorde in het seizoen 1999/2000 voor Heerenveen 18 doelpunten, en dat als linksbuiten. Maar het trucje dat hij daarbij gebruikte, als rechtsbenige speler vanaf de linkerflank naar binnen trekken en dan uithalen, was twee jaar later min of meer uitgewerkt. Verdedigers hielden rekening met Lurlings speelwijze en zo bleef hij in het seizoen 2001/2002 steken op een schamele 6 doelpunten.

Embed from Getty Images

Lurling aan de bal tegen Real Madrid

Feyenoord en zijn Denen

Met Nicolai Jørgensen trekt Feyenoord deze zomer weer eens een Deen aan. Maar liefst twaalf van zijn landgenoten betraden eerder namens de Stadionclub het veld in een officiële wedstrijd. Feyenoord en zijn Denen, het lijkt een goed huwelijk. Ga maar na: zowel bij het winnen van de UEFA-Cup in 1974 als bij het winnen van die beker in 2002 stond er een Deen in de basis en ook in de teams die het laatste landskampioenschap, in 1999, en de laatste dubbel, in 1984, wonnen was er een Deen basisspeler.

Een aantal Denen heeft met hun sterke spel dan ook zonder meer een plek in de clubgeschiedenis veroverd. Zo was er Jørgen Kristensen, die in 1972 de ondankbare taak had om clublegende Coen Moulijn op te volgen, en dat heel wat beter deed dan de reeks mislukte opvolgers van die andere clublegende: Ove Kindvall. Dan was er Ivan Nielsen, de onverstoorbare centrumverdediger die begin jaren tachtig een ijzersterk verdedigingsduo vormde met Michel van de Korput. En er was natuurlijk Jon Dahl Tomasson, de schaduwspits die vier seizoenen lang de ruimte achter eerst Julio Cruz en later Pierre van Hooijdonk bespeelde.