Over Feyenoord gesproken...

Wim Rijsbergen over zijn enkels:

“Balletenkels. Bij het Nederlands jeugdelftal zeiden ze dat ik er nooit het betaalde voetbal mee ging halen. Ik zwikte er al doorheen als ik op een kiezeltje stond. Zonder tape om mijn enkels voetballen was onverantwoord. Wat het toch misgegaan, dan zette dokter Abarbanel er een spuit in. Hem noemden we de speerwerper. Je hoefde alleen maar te hoesten of je had al een spuit in je kont zitten.”

(Feyenoord Magazine, 9e jaargang, Nummer.3, Oktober 2015)

Als de maat vol is...

De toekomst lachte Wim Rijsbergen toe in de zomer van 1974. In zijn tweede seizoen als basisspeler had de tweeëntwintigjarige verdediger met Feyenoord de UEFA Cup en het landskampioenschap gewonnen. Zijn sterke spel voor de Stadionclub had hem, als klap op de vuurpijl, een plek in het Nederlands Elftal opgeleverd dat in Duitsland met fantastisch spel de finale van het Wereldkampioenschap Voetbal bereikte. Topclubs meldden zich voor het talent.

Wat hij niet kon voorzien was dat die zomer, achteraf bezien, het hoogwaterpunt van zijn carrière zou blijken. Rijsbergen: “In 1974 hadden we een mooi seizoen, maar eigenlijk werd het hier steeds minder. Op het veld deden we ons best, maar zoiets moet van twee kanten komen. Feyenoord was te zuinig, het management zorgde niet voor een selectie waarmee je kon strijden. De club wilde jarenlang voor een briefkaart op de eerste rij zitten.”

De harde leerschool van Wim Rijsbergen

Wim Rijsbergen was nog maar negentien jaar toen hij in de zomer van 1971 door Feyenoord werd weggeplukt bij PEC Zwolle. Dat was een opmerkelijke transfer, niet alleen omdat de jonge verdediger er slechts één seizoen in de eerste divisie had opzitten, maar ook omdat hij zwakke enkels had. 'Ballet-enkels', noemde hij ze zelf. Rijsbergen: “Bij het Nederlands jeugdelftal zeiden ze dat ik er nooit het betaalde voetbal mee ging halen. Ik zwikte er al doorheen als ik op een kiezeltje stond.”

Met elke training en elke wedstrijd flink wat tape om zijn enkels kon hij de strijd toch aan. En een strijd moest hij ook daadwerkelijk aangaan om bij Feyenoord zijn plekje te veroveren. Rijsbergen: “Ik kwam naar De Kuip om Rinus Israel en Theo Laseroms op te volgen. Dat moest soms met twee benen vooruit.”