Over Feyenoord gesproken...

Piet Romeijn over Ben Peeters:

“Ik kan me nog de conditietrainingen van Ben Peeters herinneren, in een tent die in de winter als overkapping over het trainingsveld heen was gezet. We moesten lopen, lopen... We waren kapot, maar het hielp. In zijn laatste seizoen wonnen we de dubbel. Een jaar later kon Happel daar op voortborduren, hij kwam in een gespreid bedje terecht. De basis van het succes van 1970 is mijn ogen gelegd door Ben Peeters.”

(Feyenoord Magazine, 10e jaargang, Nummer 10, Mei 2017, p.36)

Het Europacup-drama van Ruud Geels

Ruud Geels werd in de zomer van 1966 op achttienjarige leeftijd door Feyenoord weggeplukt bij Telstar. De jonge spits had de pech dat diezelfde zomer ook een vijf jaar oudere Zweed voor het eerst De Kuip binnenwandelde. De Zweed was ook een spits en beschikte met 70 goals in 84 wedstrijden voor IFK Norrköping over een heel wat indrukwekkender CV dan Geels met zijn 5 doelpunten in 8 wedstrijden namens Telstar. De concurrentiestrijd met Ove Kindvall verloor Geels kansloos, maar met 46 goals in 89 competitiewedstrijden gedurende de vier seizoenen die hij voor Feyenoord speelde, had hij zonder meer zijn waarde.

Zo had Geels toch zijn aandeel in het winnen van de dubbel in 1969 en in de mars naar de finale van de Europacup een seizoen later. In de eerste ronde van dat toernooi scoorde de spits 6 van de 16 doelpunten die Feyenoord over twee wedstrijden tegen KR Reykjavik liet aantekenen. Ook in de kwartfinale tegen Vorwärts Berlin en de halve finale tegen Legia Warschau kwam Geels in actie. In dat laatste geval zelfs een hele wedstrijd op rechtsback, als vervanger van de geschorste Piet Romeijn. De mededeling dat hij buiten de selectie voor de finale zou worden gelaten, kwam dan ook als een donderslag bij heldere hemel. Geels: “Vrijdag na de training zegt Happel zo in het voorbijlopen: 'Ruud, je gaat niet mee naar Milaan, jij blijft thuis. Piet Vrauwdeunt gaat mee.' Ik wist niet wat ik hoorde.”

Valse noot werd passend slotakkoord

Zoals Ove Kindvall geldt als beste Feyenoordspits aller tijden, staat Eddy Pieters Graafland met recht te boek als Feyenoords beste doelman ooit. De in 1958 bij aartsrivaal Ajax weggekochte goalie beleefde zijn hoogtijdagen in de jaren zestig. De veelvoudig international was een vaste waarde onder de lat in De Kuip tijdens het meest succesvolle decennium uit de geschiedenis van Feyenoord. Het was een periode waarin de club vier landstitels en twee KNVB-bekers wist te winnen. Na elf jaar trouwe dienst leek de schitterende carrière van Pieters Graafland echter op een valse noot te gaan eindigen.

Verantwoordelijk daarvoor was de Oostenrijkse coach die in de zomer van 1969 aantrad. Ondanks het feit dat Ernst Happel (want daar hebben we het over) van zijn voorganger een team erfde dat zojuist de dubbel had weten te winnen, wilde hij zijn stempel op het elftal drukken. De meest prominente slachtoffers van zijn dadendrang waren de veteranen Cor Veldhoen en Eddy Pieters Graafland. De 35-jarige doelman had onheil kunnen ruiken toen Happel kort na zijn aanstelling een aanpassing eiste van het contract van Pieters Graafland. Die was met technisch manager Guus Brox overeengekomen dat hij niet voor het tweede elftal beschikbaar hoefde te zijn. Dat speelde zijn wedstrijden namelijk op zaterdag en op die dag was Pieters Graafland actief in zijn sportwinkels. Pieters Graafland: “Dat was nooit een probleem geweest, het was ook nooit aan de orde want ik speelde toch gewoon altijd in het eerste.”

Hoe als coach respect af te dwingen en hoe niet

Over hoe Ernst Happel als trainer met zijn nog altijd puike traptechniek het respect van zijn spelers afdwong bestaat een mooie anekdote. Er doen verschillende versies van dat verhaal de ronde. In de meest betrouwbare vindt het plaats gedurende zijn ADO-tijd. Tijdens een training drong een aantal spelers er bij de Oostenrijkse oefenmeester op aan om het voor gezien te houden vanwege de stromende regen. Happel plaatste daarop een flesje op de lat van een doel, zette zich op dertig meter achter de bal en trapte het flesje met een loepzuiver schot van de lat. Vervolgens keerde hij zich om en zei dat elke speler die het hem kon nadoen naar binnen mocht. Wijselijk waagde geen van hen een poging.

In andere versies vindt de anekdote plaats op de training van Feyenoord en gaat het om vijf flesjes die één voor één door Happel van de lat worden getrapt of drie ballen die achter elkaar op de lat worden getrapt. In sommige Feyenoord-versies is Wim van Hanegem in staat om het hem na te doen. In die laatste variant gaat de anekdote er meer om hoezeer Happel in de lastige maar begaafde Van Hanegem een jongere versie van zichzelf herkende. Maar in de originele versie is de clou van het verhaal dat éénenvijftigvoudig Oostenrijks international en voormalig WK-ganger Happel zijn spelers subtiel duidelijk maakte dat ze nog heel wat te leren hadden voordat ze mochten denken wel een traininkje over te kunnen slaan.

Over Feyenoord gesproken...

Rinus Israël over een mislukte transfer naar het Brugge van Ernst Happel:

Happel kwam zelfs naar mijn sigarenwinkel in Rotterdam-Zuid, hij wilde me hoe dan ook hebben. Toen ik transfervrij werd verklaard, ging ik dan ook naar Brugge, maar toen bleek Happel op vakantie te zijn. Die mensen van Brugge bleken niets van mijn komst te weten. Dat heb ik Happel altijd zeer kwalijk genomen.

Bron: Nederlof, De Feyenoorders, 36

Over Feyenoord gesproken...

Kindvall over de tactische aanwijzingen van Happel:

In een periode waarin ik niet draaide, liet ik me naar het middenveld zakken om de bal op te halen. Ik had het gevoel dat ik niet goed werd aangespeeld en wilde werklust tonen. Happel reageerde bijna kwaad. Ik was niet aangetrokken om te zwoegen, maar om te scoren. Ik moest in de punt blijven en mijn hersenen gebruiken.

Bron: Nederlof, De Feyenoorders, 41