Over Feyenoord gesproken...

Gerard Meijer over de hoofdwond van Hans Kraay:

Hans Kraay was keihard. Hij had tegen Madrid een kwartier voor rust een flinke beuk gehad. Hij kreeg een schoen tegen zijn hoofd, waardoor zijn wenkbrauw open lag. Normaal zeg je dan tegen een speler: kom er maar uit, maar Hans wilde met alle geweld verder voetballen. Hij was niet alleen hard voor zijn tegenstanders, maar ook voor zichzelf.

Bron: Feyenoord Magazine, 7e jrg, nr 8, maart 2014

Hoe als coach respect af te dwingen en hoe niet

Over hoe Ernst Happel als trainer met zijn nog altijd puike traptechniek het respect van zijn spelers afdwong bestaat een mooie anekdote. Er doen verschillende versies van dat verhaal de ronde. In de meest betrouwbare vindt het plaats gedurende zijn ADO-tijd. Tijdens een training drong een aantal spelers er bij de Oostenrijkse oefenmeester op aan om het voor gezien te houden vanwege de stromende regen. Happel plaatste daarop een flesje op de lat van een doel, zette zich op dertig meter achter de bal en trapte het flesje met een loepzuiver schot van de lat. Vervolgens keerde hij zich om en zei dat elke speler die het hem kon nadoen naar binnen mocht. Wijselijk waagde geen van hen een poging.

In andere versies vindt de anekdote plaats op de training van Feyenoord en gaat het om vijf flesjes die één voor één door Happel van de lat worden getrapt of drie ballen die achter elkaar op de lat worden getrapt. In sommige Feyenoord-versies is Wim van Hanegem in staat om het hem na te doen. In die laatste variant gaat de anekdote er meer om hoezeer Happel in de lastige maar begaafde Van Hanegem een jongere versie van zichzelf herkende. Maar in de originele versie is de clou van het verhaal dat éénenvijftigvoudig Oostenrijks international en voormalig WK-ganger Happel zijn spelers subtiel duidelijk maakte dat ze nog heel wat te leren hadden voordat ze mochten denken wel een traininkje over te kunnen slaan.

Over Feyenoord gesproken...

Jan Verheijen over zijn transfer van PEC naar Feyenoord:

Ik had dat seizoen een periode van twee, drie maanden dat ik goed in vorm was. Alles lukte, onder andere in een bekerwedstrijd waarin wij Ajax versloegen. Ik liet dus zien dat ik het ook tegen de grotere clubs kon. Vanaf dat moment is er belangstelling voor me geweest. Het ging om twee of drie clubs, maar toen Feyenoord zich meldde was er voor mij geen enkele discussie meer.

Bron: Hand in Hand, nr 6, oktober 2013

Goal Henk Fraser luidde wederopstanding in

Op 11 april 1991 zou Feyenoord, dat zich bevond in een diepe sportieve en financiële crisis, uitgeschakeld gaan worden in de strijd om de KNVB-beker. Zoveel was in de aanloop naar de halve finale tegen PSV in Eindhoven wel duidelijk. Een maand eerder was in hetzelfde stadion voor de competitie immers nog kansloos met 6-0 verloren, met onder andere vier goals van de Braziliaan Romario de Souza Faria. Het zou echter heel anders lopen, met dank aan een doelpunt dat de wederopstanding van Feyenoord begin jaren negentig zou inluiden.

Er was sinds de zware nederlaag in Eindhoven het één en ander veranderd in De Kuip. De 6-0 was de nagel aan de doodskist gebleken voor het rampzalige trainersduo Pim Verbeek/Gunder Bengtsson. In hun plaats was Wim Jansen gekomen, die al het gezwets over forechecking van de Zweed Bengtsson had gelaten voor wat het was en in plaats daarvan was begonnen aan het bouwen van een team met een stevige defensieve fundering. Hij werd daarbij geholpen door goed nieuws van het blessurefront. Waar Feyenoord een maand eerder nog op het gelegenheidsduo Paul Nortan/René Brochard had moeten vertrouwen om Romario van scoren te weerhouden, kon het voor de beker rekenen op John de Wolf en Henk Fraser. Zo werd het voor de kleine Braziliaan een heel wat minder plezierige wedstrijd dan die voor de competitie.

Over Feyenoord gesproken...

Rinus Israël over een mislukte transfer naar het Brugge van Ernst Happel:

Happel kwam zelfs naar mijn sigarenwinkel in Rotterdam-Zuid, hij wilde me hoe dan ook hebben. Toen ik transfervrij werd verklaard, ging ik dan ook naar Brugge, maar toen bleek Happel op vakantie te zijn. Die mensen van Brugge bleken niets van mijn komst te weten. Dat heb ik Happel altijd zeer kwalijk genomen.

Bron: Nederlof, De Feyenoorders, 36

Feyenoord liep eerste topspits bijna mis

Kees Pijl was een sleutelfiguur bij het doorstoten van Feyenoord naar de top van het Nederlandse voetbal. In de 203 competitiewedstrijden die de spits tussen 1921 en 1932 voor Feyenoord op het hoogste niveau speelde, scoorde hij maar liefst 182 doelpunten. Hij hielp de club aan twee landskampioenschappen en één NVB-beker. Met zijn vele goals staat Pijl tweede op Feyenoords topscorerslijst aller tijden, veertien doelpunten achter die andere vooroorlogse goaltjesdief: Jaap Barendrecht. Eigenlijk doet die tweede plaats hem geen recht.

Het gaat bij die 182 doelpunten namelijk alleen om de goals die Pijl maakte nadat Feyenoord definitief was doorgedrongen tot de Eerste Klasse. Op weg naar het hoogste niveau scoorde hij tussen 1916 en 1921 echter ook een karrenvracht doelpunten in de Tweede Klasse, de Eerste Klasse 1B en de Overgangsklasse. Hoeveel goals dat precies waren is niet bekend, maar duidelijk is wel dat Kees Pijl de meest productieve spits was die ooit voor het eerste van Feyenoord uitkwam.

Over Feyenoord gesproken...

Tim de Cler over Feyenoorders in de Ajax-jeugd:

De liefde voor Feyenoord zat er al van jongs af aan in. Zelfs toen ik nog in de jeugd bij Ajax speelde was ik stiekem al voor Feyenoord. En meer mensen uit ons jeugdelftal, zeker vijf andere jongens, waren dat ook. We schaamden ons daar niet voor en in de kleedkamer kwamen we er ook openlijk voor uit.

Bron: Feyenoord Magazine, 7e jrg, nr 8, maart 2014

De getrokken les van 1965?

Één van de beroemdste scenes uit de Nederlandse sportgeschiedenis speelde zich op 6 september 1965 af, toen Feyenoord in De Kuip tegen Real Madrid speelde. De wedstrijd eindigde in chaos toen een (onwaarschijnlijk genoeg) door Coen Moulijn ingezette klopjacht op een Spaanse middenvelder tot het vroegtijdig afblazen van de wedstrijd leidde.

Het tafereel ontlokte een ontzette reactie aan televisiecommentator Bob Spaak. “Coen, Coen! Behéérs je alsjeblieft,” klonk het in miljoenen huiskamers en even later: “Jongens, jongens, dit kan toch niet. Dit kan toch niet! Wat een afschuwelijke vertoning.” De kranten spraken de volgende dag hun afschuw uit over hetgeen had plaatsgevonden. Met name het harde spel van Real Madrid was steen des aanstoots, zo blijkt uit koppen als: ‘Spaanse spelers een stelletje gangsters’, ‘Schaamteloos, geniepig knokvoetbal van Real Madrid’ en ‘SS-methoden van Miera cs’.

Over Feyenoord gesproken...

Erwin Koeman over de vraag of hij bij Feyenoord past:

Ik ben meer een Feyenoord-type dan een Ajax-type. Mensen hebben regelmatig tegen mijn vrouw gezegd: ‘Erwin zou goed bij Feyenoord passen’. Dat denk ik zelf ook. Geen woorden, maar daden; dat past bij mij. Toen ik klein was, was ik Feyenoord aanhanger.

Bron: Spits, 30 mei 2005

Het symbool van een falend jeugdbeleid

Anthony Lurlings debuut in de eredivisie was indrukwekkend. Hij scoorde in het seizoen 1999/2000 voor Heerenveen 18 doelpunten, en dat als linksbuiten. Maar het trucje dat hij daarbij gebruikte, als rechtsbenige speler vanaf de linkerflank naar binnen trekken en dan uithalen, was twee jaar later min of meer uitgewerkt. Verdedigers hielden rekening met Lurlings speelwijze en zo bleef hij in het seizoen 2001/2002 steken op een schamele 6 doelpunten.

Embed from Getty Images

Lurling aan de bal tegen Real Madrid

Over Feyenoord gesproken...

Wim Jansen over zijn salaris als speler:

Bij mijn eerste contractje - ik was zestien - kreeg ik dertig gulden per week. Vast, zonder premies. Op mijn zeventiende werd dat veertig gulden, een jaar later vijftig. Je wist van niets. Pas toen Cor Coster mij ging begeleiden, ging ik goed verdienen. Maar je hoort mij niet klagen. Ik ben niet binnen, maar is dat dan zo erg? Geld is niet het belangrijkste in het leven.

Bron: Nederlof, De Feyenoorders, 28

De omhaal van de Tank

Theo Laseroms leeft voort in de herinnering als de onverzettelijke mandekker die samen met Rinus Israel het verdedigende fundament vormde van het team dat Feyenoord in 1970 de Europacup schonk. De Tank was de veelzeggende bijnaam die zijn meedogenloze spel hem opleverde. Van zijn scorend vermogend moest Laseroms het niet hebben.

De 5 goals die Laseroms in zijn 156 optredens namens Feyenoord wist te scoren, mogen zelfs voor een centrumverdediger toch wel een wat schamel aantal heten. Ter vergelijking: zijn verdedigingspartner Israel maakte 27 doelpunten in de 264 wedstrijden die hij voor Feyenoord speelde.