Ruud Geels werd in de zomer van 1966 op achttienjarige leeftijd door Feyenoord weggeplukt bij Telstar. De jonge spits had de pech dat diezelfde zomer ook een vijf jaar oudere Zweed voor het eerst De Kuip binnenwandelde. De Zweed was ook een spits en beschikte met 70 goals in 84 wedstrijden voor IFK Norrköping over een heel wat indrukwekkender CV dan Geels met zijn 5 doelpunten in 8 wedstrijden namens Telstar. De concurrentiestrijd met Ove Kindvall verloor Geels kansloos, maar met 46 goals in 89 competitiewedstrijden gedurende de vier seizoenen die hij voor Feyenoord speelde, had hij zonder meer zijn waarde.
Zo had Geels toch zijn aandeel in het winnen van de dubbel in 1969 en in de mars naar de finale van de Europacup een seizoen later. In de eerste ronde van dat toernooi scoorde de spits 6 van de 16 doelpunten die Feyenoord over twee wedstrijden tegen KR Reykjavik liet aantekenen. Ook in de kwartfinale tegen Vorwärts Berlin en de halve finale tegen Legia Warschau kwam Geels in actie. In dat laatste geval zelfs een hele wedstrijd op rechtsback, als vervanger van de geschorste Piet Romeijn. De mededeling dat hij buiten de selectie voor de finale zou worden gelaten, kwam dan ook als een donderslag bij heldere hemel. Geels: “Vrijdag na de training zegt Happel zo in het voorbijlopen: 'Ruud, je gaat niet mee naar Milaan, jij blijft thuis. Piet Vrauwdeunt gaat mee.' Ik wist niet wat ik hoorde.”
 |
| 30 september 1969 - Ruud Geels scoort de 4-0 tegen Reykjavik (Bron: Nationaal Archief, Fotocollectie Anefo; Fotograaf: Eric Koch) |
Het was een bizarre beslissing. Vraudeunt was een behoorlijke reservespeler die dat seizoen 4 goals in 8 wedstrijden wist te scoren, maar in de Europacup slechts één helft had meegedaan. Geels: “In de kleedkamer zei ik het tegen de jongens. Die begrepen er niets van, die vonden het ook verschrikkelijk. (…) Ik ben naar huis gegaan en heb verschrikkelijk zitten janken.” Behalve het sportieve gemis, liep Geels ook nog eens een bonus van 15.000 gulden mis. Wat Happel precies bezielde is de aanvaller nooit te weten gekomen: “Misschien speelde mee dat ik weg zou gaan bij Feyenoord, het was toen al zeker dat ik naar Go Ahead zou gaan. En misschien heeft Happel gedacht: wat zal ik een speler meenemen en 15.000 gulden laten verdienen die toch weggaat.”
Hoe dan ook, Ruud Geels bleef thuis. Vreugde opbrengen over de Europacupwinst van zijn ploeggenoten bleek een brug te ver: “Ik heb thuis voor de televisie die finale gezien. Toen Celtic scoorde, sprong ik juichend omhoog, alleen om die kolere Happel. Toen Kindvall in de verlenging 2-1 maakte, heb ik de televisie meteen uitgezet.” Ook de huldiging maakte de gepasseerde aanvaller niet mee. Om het drama nog eens te onderstrepen, stuitte Geels, toen hij de volgende ochtend de stad wilde ontvluchten, op een wegafzetting: “Ik wil de grote weg oprijden, word ik tegengehouden door een agent. 'Meneer, deze weg is afgesloten in verband met de terugkeer van Feyenoord uit Italië. U zult moeten omrijden.' Die agent herkende me niet eens, kon ik ook nog een uur omrijden.”
Er werd overigens nog wel aan hem gedacht, maar voor Geels was het slechts een doekje voor het bloeden: “De jongens hebben nog 1500 gulden voor me opgehaald, ik 1500, zij 15.000. Was natuurlijk wel een aardig gebaar. Alle spelers kregen een afwasmachine. Bij Veldhoen thuis hadden ze er al één en omdat Cor en zijn vrouw het zielig voor mij vonden, kreeg ik hun afwasmachine. Dat ding heeft trouwens nooit voor een meter gedraaid.”
Bron: Alle citaten - Vrij Nederland, 26 mei 1984